Ge-wel-dig!

Grijze wolken dreven af en aan, aan de hemel. Een stille gedaante zat verscholen tussen de takken van de bomen van het woud Selva. Zijn blik tuurde naar een kudde herten die het nodig vonden om buiten de beschutting van het bos te gaan zoeken naar voedsel! Had hij daar nu de hele dag achter na gezeten met sporen zoeken? Storm had de grote kap ver over zijn hoofd getrokken terwijl hij daar zat. Zijn paard stond stilletjes te wachten tot de terug keer van zijn baasje of een fluitje van hem. Storm bleef echter zitten waar hij zat. Jagers werden getraint om uren achter een stil op hun prooi te blijven wachten. Jabo had zijn paard getraint in alle vormen van gevaar kennen en of er geen mensen aankwamen. Jabo zijn oude gestorven leermeester had Storm de fijne kneepjes van het vak geleert en hij moest zelf zeggen dat Storm niet echt een slechte was. Hij ging bijna zijn vaders kant op die ook jager voor het bosvolk de Woads was. Natuurlijk joegen er wel meer Woads, maar die kende de rust en disepliene van een echte jager niet. Elke kleine beweging kon fataal wezen. Zeker bij groot wild! In slowmosion pakte Storm een pijl uit de koker die op zijn rug hing en legde die aan op de pees. Zo wachten hij nog geruime tijd tot een herte bok besloot om dichter naar het bos toe te komen. Storm trok de pees naar achteren en bleef wachten en wachten en wachten tot het juiste moment en liet de pijl los toen het dier naar zijn soortgenoten om keek. Een luide tjang vertelde het dier dat zijn doodsvonnis getekend was en had geen tijd meer om te reageren. De groene pijl trof het dier midden in zijn hart. Het hert ging tegen de vlakte en Storm borg zijn wapen weg door die over zijn schouders te schuiven. Even bleef hij nog om zich heen kijken of er geen mensen in de buurt waren? Vooral die romeinen had hij het niet op. Ze hadden zijn oudere zus al ontvoert en zins dien was er niets meer van haar vernomen! Storm floot en liet zich van de tak af glijden. Soepeltjes landen hij en bleef zijn omgeving in de gaten houden terwijl hij met snelle stappen de ruimte tussen het bos naar het hert overbrugde. Cry kwam in een stille draf naar hem toe en ging netjes naat hem staan. Storm had net de pijl uit de  borst van het hert getrokken toen Cry begon te brommen. Meteen alert trok hij zijn lange dolk en dook zo laag mogelijk op zijn hurken. In de verte leken mensen aan te komen, maar veel en zeker te veel rico wilde Storm niet nemen. Hier buiten het bos had je bar weinig beschutting!!!

(Open)

Hoewel het een regenachtige dat leek te gaan worden, was Ailín ernstig opgewekt. Het kwam niet vaak voor dat de Woad jongen chagrijnig was, of kwaad. Het was zijn natuur vrolijk, opgewekt of enthousiast te zijn. Vandaag was hij vooral enthousiast en zelfverzekerd. De afgelopen dagen had hij zich behoorlijk lopen vervelen. Enkel door de bomen klauteren, wat eten, slapen en wat kattenkwaad bij de andere jongens uithalen was na een tijdje niet interessant meer. Een nieuwe uitdaging, daar ging hij vandaag voor. En de enigste uitdaging was buiten Merlin's bossen. Dat gehaatte gebied waar de Woads liever niet kwamen, behalve als ze echt moesten. Vandaag dwong Ailín zichzelf in de buitenwereld te stappen. Wellicht dat het zijn dood werd, met al die vijandelijke mensen die hier rondzwierven, maar hij verwachtte van niet. Hij mocht dan roekeloos wezen, maar voor zichzelf zorgen in bloedgevaarlijke situaties was èèn van zijn specialiteiten. Jammer voor de tegenstanders was hij zich daarvan erg bewust. Dat gaf hem een zelfverzekerde uitstraling, misschien wel arrogant. Het was maar hoe je tegen Ailín aankeek.
Ongewapent rende de Woad het woud uit. Normaal had hij z'n boog wel bij zich gedragen, zoals bijna elke Woad, alleen lag die van hem gebroken thuis. Zijn boog was al behoorlijk oud en versleten. Dat die zijn beste tijd al had gehad was wel gebleken toen Ailín wat aan het oefenen was. Tijdens een schot had èèn barst ervoor gezorgd dat het gehele wapen uit elkaar viel. Dus nu droeg hij geen wapen bij zich. Was het slim? Nee. Zorgde het voor een extra kick? Ja! En juist voor die kick ging hij vandaag. Een lange tijd rende Ailín enkel, over de vlaktes, opzoek naar enig teken van ander leven. Waarom was het toch altijd zo dat wanneer je er niet bij was er van alles gebeurde, en dat als je erbij was, helemaal niks? Hij minderde vaart, keek rond en zag enkele honderden meters van hem af een klein groepje. Twee te paard, drie te voet. Ze leken gestopt te zijn. Een brede grijns verscheen op zijn gezicht. Perfect!
Direct na zijn ontdekking van het groepje, had hij zich richting de grond  laten vallen. Als een leeuw dat op z'n prooi afsloop, bewoog Ailín zich steeds dichterbij. Enkele minuten streken voorbij. Hun stemmen waren te horen. Ze waren Romeins. Aan hun kleding te zien ook nog eens soldaat. Deze dagwerd met de seconde leuker!  Drie van de mannen stonden op, en liepen onwetend richting een stel bosjes. De overgebleven twee bleven kalm zitten. Rondom hen lagen allerlij spullen, waaronder voedsel en enkele muntstukken, die ze waarschijnlijk aan het tellen waren. Ailín sloop verder. Zo geruisloos als een muis. Zorgend dat hij niet opgemerkt werd. De mannen zateb met hun ruggen naar hem toe, terwijl hij een hand uitstak om muntstukken te pakken. Echter had hij niet door dat nóg twee munten bovenop de munt lag  die hij aan het pakken was, waardoor ze eraf gleden en zorgden voor een rinkelend geluid. Dit bleef niet onopgemerkt. Meteen draaiden de Romeinen zich om, schreeuwden ze van alles en trokken ze meteen hun wapens. Ailín grijnsde enkele seconden, stopre alsnog de munten in zijn broekzak, stond op en rende vliegensvlug weg.
Maar de Romeinen lieten hem niet zomaar gaan. Ze waren op de paarden gestegen, en reden vloekend achter hem aan. Gehaast had de Woad èèn keer achterom gekeken. Tegen paarden kon hij niet rennen. Nooit niet. Ineens zag hij een gedaante staan. Cape. Dood hert. Pijl en boog. Woad! Hij wilde de persoon niet in gevaar brengen, maar hij had een wapen nodig, mocht hij willen overleven. [B'Gooi!'[/b]  Schreeuwde Ailín, haast buitenadem naar de Woad. 'Gooi een wapen naar me! Snel!'  Wat het was kon hem vrij weinig schelen.

Storm bleef ineen gedoken zitten kijken. De figuur die over een heuveltje aan kwam rennen bleek een Woad te zijn. Even ging er een verlichting door hem heen, maar toen hij een stel paarden achter de Woad aan zag komen galoperen was hem al duidelijk genoeg wat hem te doen stond. 'Cry Haal!' riep hij luid en de  merrie richting de jongen galopeerde om hem op te halen. Of het nu  een mede Woad was of niet, maar Storm stond zijn spullen niet graag af. Storm rechten zijn rug en trok een pijl waarna hij even de wind testen met zijn reukvermogen  en schoot daarna op een van de romijnen. Zijn eerste pijl werd al snel gevolgt door een tweede. De eerste pijl schampte af op het harnas van de eerste ruiter maar de tweede pijl trof doel in de hals van de romein. Hij stokte in zijn rijden en viel dood van zijn paard af. De andere ruiter schrok eerst van hoe zijn collega van zijn rijdier afviel, maar legde al snel  de link met een andere woad die hij na even speuren dichtbij het bos stond met opgeheven wapen nu naar hem gericht! Snel trok deze zijn schild op en een tweetal pijlen ketsten af. Storm gromde licht in zijn keel, maar richten daarna op de hals van het paard. Het dier kon er eigenlijk niks aan doen, maar moest lijden  voor zijn ruiter. Het dier viel neer en rolden over de romein heen, maar hoe lang zou het duren voor er versterking komen zou???

Ze kwamen dichterbij. Steeds dichterbij. Ailín rende zijn longen uit. Godzijdank dat hij zo’n goede conditie had. Waarschijnlijk was dat één van de voordelen van Woad zijn. Bomen beklauteren en constant in de weer zijn zorgde voor een langere uithoudingsvermogen. Misschien dat hij het geluk had dat de paarden uitgeput waren. De Romeinen en hun dikke verwende achterwerken leken hem nou niet bepaald licht om mee te dragen. Ongewild grinnikt Ailín daar gehaast over. Hij was een beelddenker. En beelddenkers die dat soort dingen hoorden of bedachten, konden de gekste beelden doorkrijgen. Intussen zag hij een zwart paard op hem af galopperen, nadat de andere Woad wat had geroepen. Wat die precies had gezegd had hij niet kunnen verstaan. Maar waarschijnlijk was het toch tegen het paard gericht. In één streep rende Ailín het paard tegemoet. Hij hield niet zo van dieren bereiden, en deed dat dan ook niet vaak, behalve als het erop aankwam zoals nu. Terwijl ze elkaar steeds dichter naderden, maakte hij een soort grote bocht, zodat het springen op het dier z’n rug makkelijker zou zijn. Hij vernauwde zijn ogen enkele seconden, waarna hij zich afzette en op de Woad z’n paard sprong. Meteen pakte hij een plukte manen vast, zodat hij er door de snelheid niet via de andere kant eraf zou vallen. Doormiddel van zijn kuiten stuurde Ailín bij, waardoor hij perfect kon zien hoe de Romeinen neergeschoten werden door de Woad. De komende paar minuten zou er rust zijn. Een moment om bij te tanken en klaar te maken voor een mogelijke tweede aanval. Hij reed naar de Romein toe dat half begraven lag onder diens paard. Soepel zwaaide hij zijn ene been over de hals van het zwarte beest en sprong op de grond, zodat het terug kon gaan naar zijn eigenaar. Onderzoekend keek hij naar de lichamen die op de grond lagen, bukte, en trok een zwaard er onder weg. Vervolgens stapte Ailín naar de andere Woad toe. Deze had op z’n minst een bedankje verdient. ’Bedankt,’ was het eerste wat hij zei. Een kleine glimlach speelde op zijn lippen. Zijn vrije hand gleed in z’n broekzak en haalde daar een munt uit, die hij de Woad toegooide. ’Hier. Doe ermee wat je wilt. Al weet ik niet precies hoeveel het waard is.’ Op een wat speelse manier liet hij het zwaard ronddraaien in zijn hand. Onderzoekend keek hij naar de zwartharige jongen. ’Ken ik jou trouwens..?’

Het paard rolde zo over de romein heen dat de man zijn ribben en rug brak. Storm zag hoe het gevaar voorlopig geweken was, maar bleef wel op zijn hoede. Cry luisterde normaal alleen naar Storm, maar in zulke gevallen deed ze maar wat er van haar verlangt werd en draafde naar de twee gestorven romeinen, maar liep meteen weer terug naar Storm toen de woad af stapte en zich over de lijken boog. Ze hoefte hier nu toch niets te doen. Storm zag hoe de jonge van zijn leeftijd toch nog naar die romeinen ging. Hij zou hetzelfde niet gedaan hebben en glimlachte even toen Cry weer aan kwam gedraaft. Het zag er best grappig uit en hij streelde haar snuitje toen Cry bij hem tot stilstand kwam. 'Goed gedaan meid.' zei Storm zachtjes en hij gaf haar een kusje voor zijn blik naar de jonge woad werd gericht. 'Kon je moeilijk aan het overlaten.' zei hij kort van stof, maar knikte kort en boog zich over het hert dat nog steeds daar plat lag. Even later tilde Storm het hert op en gooide die voor het zadel en bond het dier vast. Toen hij klaar was hoorde Storm dat de jongen hem wilde geven. Het glanzende muntje dat door de lucht zeilde naar hem werd in een snelle beweging snel op gevangen. Storm keek er naar en daarna naar Cry die even met haar oren wiebbelde. Hij haalde zijn schouders op en stak het muntje in zijn borstzak. Ooit zou het vast van pas komen? Toen de jonge woad weer begon te spreken dacht Storm na. Hij was niet de populaire onder de woads, maar 1 ding was zeker. Bijna niemand kende hem omdat Storm zich zo weinig onder de woads vertoefte. 'Dat zal. Ik leef meer aan derand van het woads kamp. Mijn naam is Storm en dit is Cry.' zei  Storm en Cry hinnikte toen haar baasje en vriend haar voorstelde. 'En jij bent meer de ontdeugt onder de woads... Ailin als ik het goed heb.' zijn stem klonk erg schor door het weinige gebruik ervan, maar Storm hield van  het leven dat hij hier leiden.

Ailín hoorde de woorden van de andere jongen aan. 'Kon je moeilijk aan het overlaten.' Nonchalant haalde hij zijn schouders op. Mogelijk was het altijd. Woads mochten dan wel zo’n “hechte gemeenschap” zijn, maar in sommige momenten waren ze verdomd goed om je te laten vallen. Het had hem in ieder geval niet verbaast als de jongen hem gewoon genegeerd had. 'Dat zal. Ik leef meer aan derand van het woads kamp. Mijn naam is Storm en dit is Cry.' zei Storm en Cry hinnikte toen haar baasje en vriend haar voorstelde. 'En jij bent meer de ontdeugt onder de woads... Ailin als ik het goed heb.' Zijn groen/blauwe ogen richten zich eerst op het paard en vervolgens op de jongen, Storm. Ondeugd? Nee, zo wou hij dat niet noemen. Hij was zestien lentes oud, geen zes. ’Zo zou ik het niet willen noemen,’ begon Ailín. Zijn bekende, jongensachtige grijns kwam opzetten. ’Meer… “Niet zoveel manieren hebben als de rest.”’ Wat grotendeels te maken had met zijn nogal vage verleden. Hij had geen ouders, geen familie. Op een dag, zestien jaar terug, was hij als baby tussen de Woads gedumpt. Jaar na jaar wisselde hij van gezin naar gezin. Puur omdat ze hem niet aankonden. Nu, als een jonge tiener, woonde hij op zichzelf. Genietend van zijn vrije leven. Vond hij het erg om ouderloos te zijn? Absoluut niet! Met de vrijheid die hij bezat kon hij doen wat hij wou. Geen regels. Geen gezeik. Dat maakte hem anders dan de rest. Velen alleenstaanden vonden het zwaar als ze alleen waren. Ailín keek met een tevreden blik naar het wapen in z’n hand. De enigste die nog gezag over hem had, was Merlin. Maar niet voor lang meer. Ooit zou hij uitbreken en de Woads achter zich laten.. ’Wacht, ik heb wel eens wat over je gehoord,’ bedacht Ailín zich ineens. ’Je zus, die is ontvoert toch?’ Een nadeel aan de Woads. Iedereen wist wel een geheim van elkaar. Spannende verhalen gingen als een lopend vuurtje rond en tsja, als je daar tussen liep dan ving je wel eens wat op. Veraf klonken mannen stemmen. Aan de toon te horen waren ze opgewonden, wellicht wat gestrest. Of ze ook werkelijk hun kant op kwamen was nog maar de vraag. ’Je hebt dus geen enkel spoor van haar?’ Afwachtend keek hij Storm aan, wetend dat de kans bestond dat hij er geen antwoord op kreeg. Het was nou eenmaal niet zijn zaak. Of hij antwoord erop kreeg of niet, dat interesseerde Ailín eigenlijk bar weinig. Hij ging er niet dood aan, tenslotte kon de welzijn van een vreemde hem weinig schelen. ’Ben je wel eens in Rome geweest?’ In een vlugge beweging had hij het zwaard sierlijk in de lucht gegooid, waar die enkele “salto’s” maakte en op het eind weer in zijn handpalm terecht kwam. Wanneer Ailín iets in zijn handen had begon hij er meteen mee te prutten. Of spelen, het was maar net hoe je het noemen wou. Binnenkort was de jongen van plan de boel op stelten te zetten in Rome. De Romeinen waren met veel. Alleen waren ze zo dom als het achtereind van een koe.

Ailin leek zijn bewoording niet te bevallen. Dan had hij meer dan pech, want Storm trok nooit zo veel met de andere woads op, maar zijn nieuwschierigheid was wel gewekt in deze jongen. Cry begon zachtjes te brommen en Storm maakte een sussend geluidje. Ze merkte dat er verderop iets gaande was, maar die was nog buiten hun gehoor. 'Noem het zoals je wilt, niet dat het mijn zaken zijn was jij daar onder de rest allemaal uit vreet.' zei Storm rustig, maar nog schor. Zijn blik gleed even over de jonge woad die met het weg geplukte zwaard begon te spelen, maar Storm kon er niet om lachen. Hij hielt van de rust die hij genoot, maar het soms gedwongen contact was zo nu en dan wel noodzakelijk. Toen Ailin begon over zijn ontvoerde zus voelde Storm iets tegen zijn borst stuiten. Daar sprak hij het liefste zo min mogelijk over zeker tegen mensen die hij zo weinig kende. Cry merkte en en drukte haar snuit even tegen Storm's hand die haar zachtjes streelde. 'Dat klopt ja, maar ik ben niet van plan om haar aan der lot over te laten.' bromde Storm lichtjes. Hij wist dat Ailin er niets mee te maken had, maar toch kon hij zijn woede nauwelijks de baas als Selma ter spraken kwam. De stemmen kwamen dichterbij en Storm keek even naar de heuvel waar de lijken lagen. Ze zouden vast het spoor volgen dat die paarden gemaakt en achtergelaten hadden?!  'Niet echt nee. Merlijn kwam me daar tegen dus veel verder had ik niet kunnen komen.' zijn stem was weer net zo schor als eerst, maar er klonk meer respect door in zijn stem wanneer hij Merlijn's naam noemde. Nee tegen de leider van de woads zou hij zich nooit verzetten tenzij het niet anders kon natuurlijk... 'Als we hier nog lang blijven zullen we weer bezoek krijgen. Tenzij je daar zin in hebt tenminste.' het was niet echt een vraag, maar meer een vaststelling.

'Noem het zoals je wilt, niet dat het mijn zaken zijn was jij daar onder de rest allemaal uit vreet.' Langzaam trok hij zijn linker wenkbrauw op, waarna hij zachtjes grinnikte. Het waren zijn zaken niet… Oké dan. Dacht iedereen dat maar. Of in ieder geval een paar, want als iedereen zo dacht, dan waren zijn streken niet bepaald leuk meer. ’Dat is wat je nu zegt,’ kwam er luchtig uit. Ailín had de meest wildste plannen in zijn hoofd, die hem geheid in gevaar zouden brengen, maar zouden zorgen voor die enorme kick. Hij zag het leven als één groot spel en aangezien je toch maar één keer leefde, moest je toch wel wat van dat spel maken. Alleen de spelers van dat spel moesten nog uitgekozen worden. Daar was hij zelf nog niet geheel uit. 'Dat klopt ja, maar ik ben niet van plan om haar aan der lot over te laten.' bromde Storm lichtjes. Hoewel Ailín nooit dat kleffe gedoe tussen families begreep, had hij wel door dat deze jongen kwaad om de ontvoering was. ’Wat is je plan dan wel?’ Het kwam er wat droogjes uit. ’Het Romeinse Rijk is groot, ondanks dat het op instorten staat. Ze kan overal wezen.’ De plan van aanpak, dat was waar hij zich in intrigeerde. Hoe zou een afgezonderde jongen zijn geliefde zus kunnen redden uit de klauwen van een massa leeuwen? En als die zus zo belangrijk voor hem was, waarom was hij dan hier en niet onderweg haar te zoeken? 'Niet echt nee. Merlijn kwam me daar tegen dus veel verder had ik niet kunnen komen.' Meteen bij die naam verliet uit zijn keel een vermoeide zucht. ’Natuurlijk, Merlin. De spelbreker.’ Zei hij, even vermoeid als de zucht. ’Dat jullie je werkelijk door hem laten leiden..’ Als trouwe schaapjes dat diens herder volgen. voegde hij er in zijn gedachten achter aan. Ah ja, ze moesten het zelf weten. Het was hun leven, niet die van Ailín. 'Als we hier nog lang blijven zullen we weer bezoek krijgen. Tenzij je daar zin in hebt tenminste.' Hij keek opzij naar Storm. ’Ik weet niet wat jij gaat doen, maar ik ga hén een bezoekje brengen. Misschien door naar Rome aangezien de opwarming dan toch al is geweest.’

Cry keek even met een schuine blik naar de jonge woad Ailin. Ze had wel vaker gezien dat die zo roekeloos als wat was, maar Storm was daardoor iets meer bedachtzaam. Storm keek even met een vernauwde blik naar de jongen die zo over Merlijn dacht. Was hij gek of zo? Als Merlijn er niet was geweest dan had niemand van hen een kans gehad om te overleven?! Zijn woede groeide zowaar nog groter, maar Storm hielt zich in en zweeg. Wat dacht die gast wel niet? Was hij levensmoe of zo... 'Dat kan ze ja,maar ik ben daar nog lang niet klaar.' murmelde Storm en wenden zich van Ailin af voor hij nog even het hert controlleerde. Het kon hem niet schelen watv die gozer wel of niet dacht, maar 1 ding was zeker hij zou zijn zus vinden hoe dan ook! Cry schudden wild haar hoofd om te waarschuwen dat het niet lang meer zou duren voor het gevaar te dichtbij kwam om nog op tijd in het bos te zijn. Storm glimlachte. Ze was altijd zo zorgzaam voor hem, maar daar was hij haar ook dankbaar voor. 'Die lui zullen er van lusten als ze hun lelijke bekken laten zien. Wat Rome betreft die zal vast niet verwachten dat er meer dan 1 woad daar komen zou.' even verscheen er een valse grijns, maar die verdween al snel weer. Zijn boog had hij nog aan zijn schouder hangen en in een simpele glijdende beweging zo weer in zijn hand. Cry brieste en schudden haar hoofd. Ze was liever gevlucht dan dat ze zou gaan vechten, maar ze wilde Storm niet in de steek laten en stond hem bij in al haar kracht en energie.

Ailín prikte het zwaard in de grond en begon een armbandje los te wikkelen. Het was niet meer dan een donkergroene lap die hij ooit eens van z’n mantel had gescheurd. Hij hield het één keer om zijn pols gewikkeld, en de rest wikkelde hij om het handvat van het zwaard vast. Handig voor in de strijd. Dan zou hij nooit het zwaard kunnen verliezen. Hoogstens een bot breken. Maar dat was minder erg dan een gevecht verliezen en vermoord worden. Nadat hij een goede knup had gelegd, hief hij z’n arm omhoog zodat het zwaard aan zijn pols bungelde. Om het nog eens extra te checken of dat ding wel goed vast zat, trok hij wat aan het zwaard en hielt hij z’n arm omhoog. Na enkele stevige trekken was het hem duidelijk dat het wel goed vast zat. 'Dat kan ze ja,maar ik ben daar nog lang niet klaar.' Ailín keek enkele seconden tegen de rug van Storm aan, met opgetrokken wenkbrauwen. ’Waarom vraag je geen hulp? Sinds Woad’s zulke geweldige mensen voor elkaar zijn, willen een aantal je vast wel helpen.’ Zijn woorden hadden wat luchtig geklonken. Hoe langer hij over de Woads nadacht, hoe groter zijn hekel eigenlijk werd. 'Die lui zullen er van lusten als ze hun lelijke bekken laten zien. Wat Rome betreft die zal vast niet verwachten dat er meer dan 1 woad daar komen zou.' Dat was de spirit! Eindelijk iemand die in was voor wat actie. Haast automatisch grijnsde hij. ’Geweldig. Een Woad die zich niet gedraagt als een mierenneuker. Zeldzaam.’ En daar waren ze al. De overgebleven Romeinen. Bezorgd, nerveus, opgewonden. Rustig stapte Ailín op hen af, niet wachtend op Storm. Als die jongen zich ermee in wou mengen moest hij dat doen. Wou hij dat niet, nou, dan niet. ’Hoerenjong! Dat is Cassius’ zwaard! Je hebt hem vermoord!’ Werd Ailín meteen toegeschreeuwd. Nou ja zeg. Hoerenjong? ’Om eerlijk te zijn heb ik hem niet vermoord,’ was zijn droge wederreactie. ’Maar jou wel.’ Een gevaarlijke twinkeling verscheen in zijn ogen, waarna hij meteen naar voren sprintte. De Romein dacht sneller dan hem te zijn, maar halverwege dat diens zwaard uit de schede was, stak het zwaard van Ailín al in z’n borstkas. Ailín trok het zwaard verder omhoog, waardoor het lemmet een ernstig diepe snee in het Romeinse gezicht achterliet. Schreeuwend zakte deze tegen de grond. Direct keerde de Woad zich richting de andere twee.

Hulp vragen?! Dat had hij al bij de oudste onder de woads gedaan, maar die qezen hem allemaal de deur. Zijn blik bleef even op de horizon liggen. Weer zweeg de jonge woad, maar van binnen kookte Storm van woede. Toen hij de romeinen zag aankomen rende hij snel naar de lijken en trok voorzichtig zijn pijlen loos. Gelukkig bleef de breekbare punt aan zijn pijlen vast zitten. Met een bosje van 6 pijlen in zijn hand richen hij op de twee romwinen die hen beide wilde aanvallen. Ze droegen allemaal van die dikke blikpantsers, maar tussen schouders en helm had hij vrij spel. Zonder echt te richten tilde Storm zijn boog op en legde er een pijl op. Daarna trok hij de pees naar achteren en liet hem los. De pijl vloog en trof al borend de adamsappel van de eerrste romein, maar schoot nog iets door waardoor ds pijlpunt aan de andere kant er weer uit stak.